του Steven Petrow (*)
Kαθώς οδεύουμε προς τον δεύτερο χρόνο της πανδημίας, ανακαλύπτω ότι είμαι απρόθυμος να αφήσω το πανδημικό μου κουκούλι. Κάθε τόσο με ρωτούν αν απέκτησα το «ψηφιακό μου διαβατήριο», αν εμβολιάστηκα δηλαδή, αλλά μέχρι πρόσφατα δεν είχα πει σε κανέναν ότι έκανα το εμβόλιο τον περασμένο μήνα. Πώς γίνεται, ενώ η έξοδος φαίνεται, να διστάζω τόσο;
Πάσχω εδώ και χρόνια από αγοραφοβία, που είναι ένας χρόνιος φόβος να είμαι με άλλους ανθρώπους, είτε ξένους είτε φίλους. Τον τελευταίο χρόνο, με τις κοινωνικές μου επαφές να έχουν μειωθεί στο ελάχιστο, ελάχιστα υπέφερα από αυτή τη διαταραχή στην καθημερινή μου ζωή. Μετά τους πρώτους μήνες του εγκλεισμού, το σπίτι μου έγινε περισσότερο καταφύγιο παρά φυλακή. Κι από τη στιγμή που έμαθα να ζω μόνος, δεν μου έλειπε το κοινωνικό άγχος της συμβίωσης με άλλους.
«Οι Αμερικανοί είναι διστακτικοί για το μέλλον, ανεξάρτητα από την πορεία του εμβολιασμού», ανέφερε μια πρόσφατη έρευνα της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας. Οι μισοί από αυτούς που απάντησαν στην έρευνα εξέφρασαν την αμηχανία τους για το πώς θα επιστρέψουν στην κοινωνική ζωή μετά το τέλος της πανδημίας.
Σε καθημερινή βάση, βλέπω τη χαρά των φίλων μου και των συγγενών μου που εμβολιάζονται και τους ακούω να ετοιμάζονται για πάρτι σε ένα παραλιακό σπίτι, για έξοδο στα μπαρ ή για φαγητό στο καινούργιο εστιατόριο της πόλης. Αν ήξεραν ότι έχω εμβολιαστεί, σίγουρα θα καλούσαν κι εμένα. Αλλά δεν το έκαναν, και είμαι μια χαρά.
Εχω αγωνία, δεν το κρύβω, για τις συνθήκες μιας συνάντησης με φίλους. Θα αγκαλιαστούμε ξανά; Η θα σμίξουμε τους αγκώνες μας; Θα νιώθουμε γυμνοί χωρίς μάσκες; Θα μπορέσουμε να ξανακουβεντιάσουμε ή θα μας πιάσει αμηχανία;
Και δεν είμαι ο μόνος που αισθάνομαι έτσι. Μια γειτόνισσά μου, που είναι ψυχοθεραπεύτρια, μου είπε ότι στην αρχή της καραντίνας νόμιζε ότι θα τρελαινόταν. Τώρα όμως η στάση της έχει αλλάξει. «Η σκέψη να επιστρέψω στο γραφείο η στο γυμναστήριο μού φαίνεται τρομακτική», μου είπε.
Ξέρω ότι δεν μπορούσα να κρατήσω για καιρό μυστικό ότι έχω εμβολιαστεί χωρίς να κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι είμαι αρνητής. Και ξέρω γιατί συνέχισα να κάνω γιόγκα όλο αυτό το διάστημα (διαδικτυακά, φυσικά). Τα μαθήματα αυτά καθαρίζουν το μυαλό μου και μου προσφέρουν σταθερότητα. Πριν από λίγο καιρό, ο δάσκαλός μας ξεκίνησε το μάθημα με μια στάση που λέγεται “ Instant Maui” («ένα εικοσάλεπτο θαλάσσιο διάλειμμα») και ένιωσα την έλξη του μεταπανδημικού κόσμου. Ξαπλωμένος στο στρώμα, αγωνίστηκα να κρατηθώ στο παρόν, σε αυτή την αίσθηση ειρήνης που με έχει κρατήσει όλο τον χρόνο. Αν μη τι άλλο, είμαι βέβαιος ότι αυτά τα εβδομαδιαία μαθήματα θα τα συνεχίσω.
Η γιόγκα και ο διαλογισμός δεν είναι βέβαια οι μόνες απαντήσεις. Δύο φορές την εβδομάδα εξακολουθώ να περπατώ, μόνος ή με κάποιον φίλο. Όταν λέω σε κάποιον ότι φοβάμαι την επιστροφή, μου λέει «κι εγώ», πράγμα που με ξαφνιάζει και με ανακουφίζει.
Πρόσφατα, δύο φίλοι (που έχουν περάσει τα 80 και έχουν εμβολιαστεί) έκαναν ένα μικρό πάρτι γενεθλίων. Με κάλεσαν και πήγα, αφενός επειδή έχω εμβολιαστεί, αφετέρου επειδή δεν ξέρω πόσες φορές ακόμη θα τους ξαναδώ. Είχα άγχος βέβαια για το πώς θα ντυθώ. Στο αυτοκίνητο, με έπιασε πάλι η αγοραφοβία μου. Ιδρωσαν τα χέρια μου, η αναπνοή μου έγινε πιο γρήγορη.
Πέρασα καλά; Ω, ναι! Χάρηκα πολύ που είδα τους φίλους μου, αγκαλιαστήκαμε, τα είπαμε. Αλληλούια!
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την επόμενη ημέρα θα έμενα στο κουκούλι μου. Και το έκανα. Ισως δεν είμαι έτοιμος να πατήσω ακόμη στον έξω κόσμο με τα δύο μου πόδια. Θα δείξει.
(*) Ο Στίβεν Πέτροου είναι συγγραφέας
Πηγή: Washington Post
Φωτογραφία : Elly Fairytale
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του Lesvosvoice απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι της ιστοσελίδας.