Μπορούσε πάντα να ονειρεύεται…
“Έμαθα ν’ αγαπώ τη ζωή, ν’ απολαμβάνω τις καλές στιγμές, να δέχομαι τις θολές, τις μαύρες, όλα κομμάτια από σένα, δεν αρνιέμαι τίποτα”…
Η κηδεία της θα γίνει αύριο Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου στις 15.30 στον ιερό ναό της Αγίας Τριάδας, στον Συνοικισμό.
Συμπληρώνοντας σχεδόν ένα αιώνα ζωής (1923-2023), η Μαρία Αναγνωστοπούλου λαογράφος, ερευνήτρια και συγγραφέας άφησε ένα σπουδαίο ερευνητικό και συγγραφικό έργο που επικεντρώνεται ιδιαίτερα στη θέση της γυναίκας της Λέσβου στην οικογένεια και την κοινωνία των χρόνων της Οθωμανικής κατοχής του νησιού.
Η Μαρία Αναγνωστοπούλου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη από Μικρασιάτες γονείς, μεγάλωσε και έζησε στη Μυτιλήνη και στην Αθήνα. Ως καθηγήτρια της αγγλικής εργάστηκε στην ιδιωτική εκπαίδευση για 20 χρόνια και διέκοψε για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τη λεσβιακή λαογραφία. Εργασίες της δημοσιεύτηκαν σε περιοδικές εκδόσεις της Μυτιλήνης και της Αθήνας. Πολλές κυκλοφόρησαν ως ανάτυπα.
Τα βιβλία της “Τα υφαντά της Λέσβου”, 1990, “Η Λεσβιακή γυναικεία φορεσιά 18ος-19ος αι.”, 1996, “Η γυναίκα της Λέσβου στα χρόνια της Οθωμανοκρατίας – ιστορικά και λαογραφικά ανάλεκτα”, 1998, εκδόθηκαν από το Δήμο Μυτιλήνης. “Η κεντητική στη Λέσβο 18ος-20ος αι.” αποτελεί έκδοση του Υπουργείου Αιγαίου.
Επίσης δικά της βιβλία είναι
“Η παραδοσιακή γυναικεία φορεσιά του Πλωμαρίου”, [Μυτιλήνη] 1986 (Ανάτυπο).
“Ο Κνας στη Λέσβο”, Θ. Πλατσής, Αθήνα 1991.
“Η προσφυγογειτονιά μου. Δικαστήρια – Γενί Τζαμί”, Ν. Χριστόπουλος, Μυτιλήνη [1995] (Ανάτυπο)
«Απάνω Σκάλα η Μυτιληνιά. Η γειτονιά του ονείρου» 2006
«Μπορώ ακόμη και ονειρεύομαι» 2009
“Λεσβιακοί Ιδιωματισμοί. Χαρακτηρισμοί – ξομπλιάσματα ανδρών και γυναικών” 2013
Τον περασμένο Ιούλιο πραγματοποιήθηκε τιμητική εκδήλωση για την πνευματική της δημιουργία στο πλαίσιο της 2ης έκθεσης βιβλίου του Δήμου Μυτιλήνης με την παρουσία του βιβλίου της «Μπορώ ακόμη και ονειρεύομαι».
Σε αυτό το βιβλίο περιγράφεται η ιστορία της Αντιγόνης μιας Μικρασιάτισσας μέσα στις μυριάδες των ανθρώπων της γενιάς των αρχών του 20ου αιώνα, και της κατοπινής, που πλήρωσαν το κόστος μιας παράλογης περιπέτειας της Ιστορίας μας. Είναι η ιστορία μιας γυναίκας, μιας μάνας, της οποίας η ζωή περιπλέχτηκε, ζυμώθηκε, ξοδεύτηκε μέσα στη δίνη των γεγονότων που πλήγωσαν τον Ελληνισμό. Η ίδια ωστόσο λέγει: «Έμαθα ν’ αγαπώ τη ζωή, ν’ απολαμβάνω τις καλές στιγμές, να δέχομαι τις θολές, τις μαύρες, όλα κομμάτια από σένα, δεν αρνιέμαι τίποτα. Εκτιμούσα κάθε εύνοια της τύχης, ήταν αντίβαρο σαν έρχονταν οι αναποδιές. Έτσι κατάφερνα να συμφιλιώνομαι με τις επώδυνες συγκρούσεις, έτσι δεν έχασα το κουράγιο να ονειρεύομαι και να ελπίζω».
Αυτή η Αντιγόνη, ήταν η Μαρία Αναγνωστοπούλου…
Καλό της ταξίδι…
ΟΛΣΑ
